όταν η Υπατία εμφανίσθηκε για να πάρει το άρμα της μπροστά στην οικία της, ξαφνικά πεντακόσιοι στρατοκαλόγεροι από την αιγυπτιακή έρημο, την κατέβασαν από το άρμα της και τραβώντας την από τα μαλλιά, την πήγαν μέσα στην εκκλησία του αγίου μιχαήλ.
Πατέρας της ήταν ο μαθηματικός και αστρονόμος, Θέων, που δεν περιόρισε ποτέ την όρεξή της για μάθηση.
Η Υπατία σπούδασε στην Αθήνα και επέστρεψε στην Αλεξάνδρεια, όπου δίδαξε φιλοσοφία στους νέους της πόλης.
Ανάμεσα στους μαθητές της ήταν οι γόνοι των ισχυρότερων οικογενειών της Αλεξάνδρειας, που αργότερα ανέλαβαν εξαιρετικά υψηλά αξιώματα.
Δύο από αυτούς ήταν ο Επίσκοπος της Κυρήνης, Συνέσιος και ο Έπαρχος της Αλεξάνδρειας, Ορέστης.
Με τον Συνέσιο διατηρούσε σταθερή αλληλογραφία, τμήματα της οποίας έχουν σωθεί και αποκαλύπτουν τον τεράστιο θαυμασμό που έτρεφε ο Επίσκοπος για την Υπατία. “…
Ακόμα και αν υπάρχει απόλυτη λήθη στον Άδη, ακόμα και εκεί θα σε θυμάμαι αγαπητή Υπατία”, έγραφε στις επιστολές του….
Η Υπατία ήταν εξίσου σεβαστή και από τους Χριστιανούς, οι οποίοι την χρησιμοποιούσαν ως παράδειγμα αγνότητας.
Λέγεται μάλιστα ότι απάντησε σε έναν νεαρό που της εξέφρασε τον έρωτά του, δείχνοντάς του ένα μαντήλι λερωμένο με την έμμηνο ρύση για να τονίσει τη μη καθαρότητα των σαρκικών σχέσεων….
Ο θάνατος της Υπατίας
Για τον θάνατο της φιλοσόφου έγραψαν δύο ιστορικοί, ο Σωκράτης ο Σχολαστικός και ο Ιωάννης Νικίου.
Το κείμενο του Σχολαστικού θεωρείται πιο έγκυρο, καθώς ο Νικίου ήταν φανερά επηρεασμένος από την προπαγάνδα των Χριστιανών.
Χαρακτηριστικά ανέφερε ότι η Υπατία “σαγήνευε τους ανθρώπους με τη σατανικά τεχνάσματά της”.
Σύμφωνα λοιπόν με τον πιο αμερόληπτο Σχολιαστικό, ο θάνατος της Υπατίας ήταν αποτέλεσμα της διαμάχης μεταξύ του Έπαρχου της Αλεξάνδρειας, Ορέστη και του Επισκόπου της Αλεξάνδρειας, Κυρίλλου….
Το 415 μ.Χ, ο Ορέστης εξέδοσε διάταγμα με το οποίο ρύθμιζε τις δημόσιες γιορτές των Εβραίων, καθώς συνήθως συγκέντρωναν μεγάλα πλήθη και προκαλούσαν ταραχές.
Το διάταγμα τοιχοκολλήθηκε και ένας χριστιανός, ονόματι Ιέραξ, υποστήριξε φωναχτά τις νέες ρυθμίσεις.
Οι Εβραίοι εξέλαβαν την πράξη του Ιέρακα ως προσβολή και απευθύνθηκαν στον Έπαρχο, ο οποίος διέταξε να συλληφθεί ο χριστιανός Ιέραξ και να βασανιστεί δημοσίως.
Η σκληρή τιμωρία του χριστιανού εξόργισε τον Επίσκοπο Κύριλλο, ο οποίος εξαπέλυσε επίθεση εναντίον των Εβραίων….
Ύστερα από συνεχείς αντεπιθέσεις, κατά τις οποίες και τα δύο στρατόπεδα είχαν μεγάλες απώλειες, ο Κυρίλλος εξόρισε όλους τους Εβραίους απΌ την Αλεξάνδρεια και επέτρεψε στους χριστιανούς να σφετεριστούν τις περιουσίες τους.
Ο Έπαρχος εξαγριώθηκε με τον Κύριλλο και η ένταση μεταξύ τους κορυφώθηκε. Τότε κατέφτασαν 500 φανατισμένοι μοναχοί για να πολεμήσουν στο πλευρό του Κυρίλλου.
Ένας από αυτούς, ο Αμμώνιος, έριξε μια πέτρα στον Ορέστη, η οποία τον τραυμάτισε στο κεφάλι. Ο Αμμώνιος συνελήφθη επιτόπου, βασανίστηκε και εκτελέστηκε….
Η δολοφονία της Υπατίας…
Τότε ενεπλάκη στην ιστορία η Υπατία, η οποία ήταν στενή φίλη και σύμβουλος του Έπαρχου. Σύμφωνα με τον Σχολαστικό, η φιλόσοφος ήταν θύμα των πολιτικών ανταγωνισμών, καθώς κατηγορήθηκε αβάσιμα από τους Χριστιανούς ότι έστρεφε τον Ορέστη εναντίον τους.
Την απήγαγε ο όχλος με επικεφαλής τον κληρικό Πέτρο και τη μετέφερε σε μια εκκλησία, όπου την έγδυσαν και την έγδαραν ζωντανή.
Όταν πέθανε, διαμέλισαν το σώμα της και έριξαν κάθε κομμάτι στη φωτιά.
Το μαρτυρικό τέλος της Υπατίας το 415 μ.Χ. χαρακτηρίστηκε από την καθηγήτρια Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Μίσιγκαν, Καθλίν Γουάιντερ, ως το τέλος της κλασσικής αρχαιότητας.
Ωστόσο, ας μην σπεύσουν όλοι να κατηγορήσουν συνολικά το χριστιανισμό.
Ήταν μια περίοδος παθών και αγριότητας, κατά την οποία σε κάθε περιοχή ερμήνευαν με το δικό τους τρόπο κάθε δόγμα και όχι μόνο το χριστιανικό, που το κήρυγμά του είναι κατά της βίας, όπως άλλωστε σχεδόν των περισσοτέρων θρησκειών.
Αλλά η πραγματικότητα ήταν και είναι πολύ διαφορετική….
Όρθια στέκεται η νεαρή ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ ντυμένη στα λευκά. Ψίθυροι ακούγονται αλλά σε λίγο απόλυτη σιγή. Αρχίζει να μιλά στα Ελληνικά, την γλώσσα της σκέψεως και της ομορφιάς. Δυστυχώς αυτή είναι η τελευταία της διάλεξη στην Ακαδημία. Αύριο η αίθουσα θα γίνει τάφος. Αύριο η Θεά Αθηνά θα χάσει το πνευματικό της τέκνο.
Όταν την αποχαιρέτησαν οι ακροατές της δεν φανταζόντουσαν τι θα επακολουθούσε, ότι σε λίγη ώρα θα γινόντουσαν ορφανοί. Θα έχαναν την πνευματική τους μητέρα.
Το επόμενο πρωί όταν η Υπατία εμφανίσθηκε για να πάρει το άρμα της μπροστά στην οικία της, ξαφνικά πεντακόσιοι στρατοκαλόγεροι από την αιγυπτιακή έρημο, την κατέβασαν από το άρμα της και τραβώντας την από τα μαλλιά, την πήγαν μέσα στην εκκλησία του αγίου μιχαήλ. ( ΟΠΩΣ ΕΧΕΙ ΔΕΙΞΕΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΤΙΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΟΡΕΣ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΝ ΤΟΝ ΟΧΛΟ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΟΥΝ ΖΩΕΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥΣ ΝΑΟΥΣ ΚΑΙ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΕΣ ΕΛΛΑΝΙΑΣ ΓΝΩΣΗΣ.)
Αυτά τα ανθρωποειδή, με επικεφαλή κάποιον αναγνώστη ονόματι Πέτρο ο οποίος ήτο το δεξί χέρι του Κυρίλλου, την έγδυσαν και άρχισαν να την γδέρνουν ζωντανή με κοφτερά κεραμίδια. Το πάτωμα πλημμύρισε με το τίμιο αίμα της. Το αίμα πιτσίλισε στους τοίχους, εξαιτίας της βίας με την οποια την βασάνιζαν. Μετά άρχιζαν να κομματιάζουν το κορμί της.
Ποτέ η ανθρωπότης δεν είδε τέτοια κτηνωδία .
Ήταν ο Κλασσικός Πολιτισμός που δολοφονήθηκε στο πρόσωπο της Υπατίας και όχι μόνο μία ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ Φιλόσοφος. Η Υπατία ενσάρκωνε το περήφανο πνεύμα, την ομορφιά, την Ελλάδα και τον Ελληνισμό. Μαζί της δέχθηκε φοβερό κτύπημα ολόκληρη η ανθρωπότητα.
Δολοφονήθηκε όλος ο πνευματικός κόσμος. Δεν ήταν απλά ο θάνατος μίας γυναίκας.
Είναι παγκόσμιο σύμβολο η Υπατία. Δολοφόνησαν το σύμβολο της Ομορφιάς και της Σοφίας.
Και όμως αυτοί που κάνανε αυτό το έγκλημα τους κάνανε αγίους . Κάθε φορά που εορτάζουν την μνήμη των αυτών που την δολοφόνησαν, είναι σαν να δολοφονούν την Ελλάδα και την Υπατία ξανά και ξανά.
Ύστερα επακολούθησαν δέκα ΠΕΝΤΕ αιώνες πνευματικού σκότους. Κατά την διάρκεια της πνευματικής κυριαρχίας των απογόνων του Κυρίλλου η νύκτα έπεσε πάνω στην ανθρωπότητα, και η σκλαβιά πάνω σε κάθε πνεύμα.
Η Υπατία δολοφονήθηκε διότι μόνον οι πτωχοί τω πνεύματι-πνευματικοί – είναι οι ΑΝΕΚΤΟΙ ΑΠΟ ΤΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΔΟΓΜΑ . Εκεί δεν έχουν θέση οι γίγαντες της διανοήσεως. ΕΛΕΦΘΕΡΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ